Voor de fans

Vandaag is het maandag. We hebben lekker kunnen uitslapen! Heerlijk zeg! Vanmiddag hebben we 3 kandidaten voor de training, en we hopen dat dat net zulke enthousiaste en leuke mensen zijn als die we gisteren middag hadden. Dan vliegt de dag voorbij en hebben wij ook nog het gevoel dat we de mensen echt wat goede tips hebben meegegeven en belangrijker, dat ze over zijn gekomen!
Gisteren hadden we eigenlijk onze vrije dag, maar een afdeling hier binnen Shell, die verantwoordelijk zijn voor het schoonmaken van de boorputten, hadden zich aangemeld om voor 5 man ook een DDT training te volgen. Nu zijn we daar helemaal niet te beroerd voor om ook met hun lekker aan de slag te gaan, en hebben we gisteren morgen met hun een aardig lange trainingssessie gehouden. Zo waren we redelijk op tijd klaar in de middag en konden we weer even voor onszelf wat gaan doen.
Voordat we in de auto zouden stappen om even te gaan uitwaaien werden we door de Camp-Boss en een paar werknemers van hier geroepen. Ze stonden naar de bossen te kijken, vlak achter het restaurant. Waar ze naar keken zouden we gauw achterkomen...PrrrrrrrrrrrfffTT, klonk het gigantisch hard! Wij die kant opgelopen, bleek er een huge olifant in de bossen verscholen te zitten. Naar mijn idee was het beste dier een goede 3 meter hoog, kan zomaar meer zijn geweest. Wat een monster zeg! Normaal gesproken zou je niet zo dichtbij kunnen komen, want hier wordt dus wel gejaagd op de wilde dieren, en ze zeggen niet voor niets; het geheugen van een olifant. Wij stonden op zo'n 10/12 meter afstand, maar hij was lastig te zien aangezien hij half in de bossen verscholen stond. De campboss zei ons dat we alleen zo dichtbij konden komen nu omdat hij veel pijn had. Een grote dikke ketting/slang of touw zat om zijn poot gewikkeld en had hem een flinke wond bezorgt. Hij was flink geagiteerd, maar viel niet aan! Zo overduidelijk weer de invloed van de mens.....

Na deze encounter met mr Elephant wouden we dus even lekker weg, even wat doen. Maar wat was de vraag....Nu hebben we hier een franse meneer leren kennen die werkt voor het Smithsonian, een instituut die al het wild-life en de natuur hier bestudeert en in kaart brengt. Hij had nog wel een tip voor ons, waar we erg mooie routes en volgens hem prachtige landschappen zouden kunnen zien. Dus wij in de auto gestapt en de richting op gereden die hij ons gewezen had. Rijdend over de lateriet weggetjes, vol met gaten, hobbelend met nog geen 50 km/u kwamen we steeds wat verder in de onbewoonde wereld. Ineens rijdt je dan een "village/dorpje" binnen, waar opzich best mooie gebouwen/huizen staan. Hoe dichterbij we kwamen zagen we algauw dat dat schijn was, want nergens zaten ramen in, laat staan dat de muren en daken afgemetseld of dichtgemaakt waren. Maar ja hoor, er woonde wel locals in de gebouwen. Daaromheen hadden ze een eigen plantage aangelegd, en zochten verder beschutting in de half afgebouwde gebouwen. Heel bizar weer, zo midden in the middle of nowhere...deze mensen moeten wel echte survivors zijn.
Bij het dorpje was maar 1 optie om eromheen te rijden, dus hebben we dat vervolgens ook maar gedaan. Aan de voet van een berg waren we alleen eventjes de weg kwijt...waar loopt ie nou naartoe? Al snel hadden we door dat de weg weg was!WEGISWEG! Waarschijnlijk weggespoeld door de hevige regenval, die vervolgens natuurlijk bergafwaarts naar beneden komt stormen. Stijn achter het stuur, is natuurlijk niet voor 1 gat te vangen en heel rustig door de "rivierbedding" bergopwaarts gegaan. En man o man wat was dat de moeite waard. Eenmaal bovengekomen een uitzicht waar je U tegen zegt. Gigantische grasduinen (nee niet zoals op de Veluwe) en ik denk wel tientallen kilometers ver, onvoorstelbaar. Leverde weer heele mooie plaatjes op voor thuis. We zijn nog een aantal kilometers doorgereden over de duinen, bergop, bergaf, maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we deze omgeving voorlopig nog niet uit zouden zijn. Er liepen daar wel paadjes voor de auto, zandsporen in het gras. Maar kies je eenmaal een bepaald spoor ben je min of meer gedwongen die te blijven volgen, aangezien ze allemaal kriskras door het landschap lopen, en allemaal van elkaar af. Toen hebben we maar rechtsom keert gemaakt, maar besloten als we een dag vrij hebben daar hoogstwaarschijnlijk nog een keer terugkeren.
Toen we eenmaal terugkwamen op de doorgaande weg, terug naar de "bewoonde wereld" besloten om nog maar even richting Mayonami te rijden. Dat is zo'n 3kwartier heen, 3kwartier terug. Volgens meerdere mensen zou dat wel de moeite waard zijn om eens te bezoeken. Dus hup, met ons Toyotaatje die kant op. De weg daarnaartoe, was echter alles behalve interessant. 1 bijna rechte weg, 60% lateriet, 40% asfalt, natuurlijk mooie natuur om je heen links en rechts, maar zoals alles, zijn we daar al een beetje aan gewend geraakt (ik weet, we zijn verwend:P!) Onderweg nog een flinke brand tegengekomen, maar dat is aangestoken door de locals, waarschijnlijk om het land te gebruiken of om het in de toekomst beter te laten teruggroeien. Ook zagen we onderweg links en rechts wat autowrakken naast de weg liggen, helemaal begroeid en overwoekerd door de natuur. Waarschijnlijk auto's waar een ongeluk mee gebeurd is. Ze waren van alle bruikbare onderdelen gestript en vervolgens achtergelaten (als monument??!) In Mayonami aangekomen, was eigenlijk vrij weinig te doen. Klein dorpje waar wat locals wonen, en uiteraard weer een grote installatie die door Shell gebruikt wordt, Operator daar Smith Gabon! (die hollanders zijn ook overal). Mayonami ligt aan het water en is voor de trukkers die we hier opleiden een dagelijkse route die ze rijden om daar de voorraad op te halen, die per boot daarnaartoe wordt gebracht. Even een kwartiertje rondgekeken en vervolgens teruggegaan naar Vembo, om even lekker te gaan sporten.

Nu vanmiddag dus nog weer even een training verzorgen, en dan resten ons vervolgens nog 3 werkdagen...Het einde komt in zicht. Dat voelt aan de ene kant heeeeeel fijn, maar aan de andere kant, is het hier toch ook wel weer heel bijzonder.

Groeten uit de jungle,
the Joint Strike Fighters, Stijn&Fab